Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Δύσκολη εβδομάδα...



Θέλω να ζητήσω ένα μεγάλο "συγνώμη" που φάνηκα αγενής και δεν απάντησα σε μηνύματα από όλους σας, που δεν συμμετείχα στις τελευταίες κουβέντες σας, που εξαφανίστηκα γενικώς την τρέχουσα εβδομάδα. Και να πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" για όσους με επισκέφτηκαν, με τίμησαν με το χρόνο τους και το σχολιασμό τους.
Η περίοδος αυτή είναι δύσκολη. 
Χάνω έναν πολύ αγαπημένο άνθρωπο από τη ζωή (δεν ξέρω πόσο λάδι έχει ακόμα το καντηλάκι της, είναι λίγο όμως) και θέλω όταν δεν είμαι στη δουλειά να είμαι κοντά της, για να "κλέψω" χρόνο, να την αποχαιρετήσω όπως πρέπει... Η μητέρα του πατέρα μου, η γιαγιά μου, η πολυβασανισμένη και ταλαιπωρημένη αυτή ψυχή που μου δίνει ισχυρά μαθήματα τώρα στα τελευταία της.
Τόσο έντονα συναισθήματα, τόσο ισχυρά μηνύματα, μακάρι να με αξιώσει ο Θεός να μπορέσω να τα αποτυπώσω στο χαρτί και να τα μεταφέρω όπως τα έζησα. 
Είναι μεγαλείο οι ψυχές ορισμένων ανθρώπων, είναι μοναδικός ο χρόνος που μοιράζεσαι με τον άλλο, ο χρόνος πριν το "μεγάλο αντίο". 
Με την πρώτη ευκαιρία, να ήμαστε καλά, θα επανέλθω και θα σας υπενθυμίσω ξανά την παρουσία μου.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την κατανόηση και ελπίζω να τα πούμε ξανά σύντομα - μου λείψατε πάααρα πολύ, αν και νέα στο "άθλημα", είστε φοβερό παρεάκι!!!!!
Φιλιά σε όλους!



Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Η στιγμή σου σ'ένα ποιήμα (Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ Jean Richepin)



Καλησπέρα και από μένα!
Από τότε που δειλά-δειλά πριν κάτι μέρες ξεκίνησα και γω να bloggaro (τρομάρα μου-δεν ξέρω την τύφλα μου!!!!) αγάπησα ιδιαίτερα κάποια blogs που συνάντησα στο δρόμο μου και λάτρεψα τα δρώμενα-παιχνίδια-συναντήσεις που διαβάζοντας "έβλεπα" να ξεδιπλώνονται μπρος στα μάτια μου. Αστεία, περιπέτειες, συναισθήματα στο ζενίθ, άνθρωποι με αξιοζήλευτο ταλέντο που σκοντάφτεις πάνω τους και λένε "καλώς την"!
Πριν να προσπαθήσω λοιπόν να δώσω και το δικό μου παρόν με τη δική μου συμμετοχή, να πω ένα μεγάλο Ευχαριστώ σε όλους εσάς που με αγκαλιάσατε αμέσως, με φιλοξενήσατε, με συμβουλέψατε και πάνω απ' όλα μου δώσατε θάρρος να συνεχίσω.....

Με αφορμή της ιδέας της Μαρίας Νι.  -ένα από τα πλέον αγαπημένα μου blog- "Μιαματιά στον ήλιο με τα γιορτινά" και την νέα της ανάρτησή "Η στιγμή σου σ'Ένα ποίημα" 

Ας τολμήσουμε όλοι μας να νιώσουμε ελεύθεροι μέσα απ΄τους στίχους.
Να μοιραστούμε ποιήματα αγαπημένα, να μάθουμε ποιητές, να επιβεβαιώσουμε πως ζούμε στην χώρα αυτών.
Πως;
Δίνω κάθε φορά εγώ την αρχή με μια ανάρτηση.
Ετοιμάζετε την δική σας ανάρτηση διαλέγοντας ένα ποίημα, δικό μας ή κάποιου αλλού.
Το συνδυάζουμε με μια φωτογραφία, δικιά μας ή κάποιου άλλου.
Το συνοδεύουμε με κάποιο τραγούδι που θεωρούμε ότι ταιριάζει.
Ή ότι άλλο θέλουμε σε σχέση με την ποίηση...
Αφού κάνουμε την ανάρτηση και προσθέτουμε το link της στο κάτω μέρος της δικής μου ανάρτησης πατώντας το εικονίδιο με την μπλε φατσούλα. Η ανάρτησή σας θα προστεθεί στην συλλογή στο κάτω μέρος της δικής μου ανάρτησης. Εγώ με την σειρά μου μόλις μπορέσω θα κάνω μια λίστα των links, εφόσον το Inlinkz μας αφαίρεσε αυτήν την δυνατότητα.
Για όσους δεν μπορούν να το κάνουν, απλά αφήστε στο σχόλιο το link σας και θα το κάνω εγώ.
Η ιδέα αυτή δεν θα είναι για μια φορά, θα είναι μόνιμη στήλη μια φορά την εβδομάδα και θα κρατά 2-3 μέρες.
σ.σ. Το ''Η στιγμή σου σ΄ένα ποίημα...'' είναι στήλη του Μελωδία FM


σας στέλνω το δικό μου αγαπημένο ποίημα.



Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ


Ένα παιδί μοναχοπαίδι αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
"Δεν αγαπώ εγώ, του λέει,  παιδιά,
μ' αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά
να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου".

Τρέχει ο νιος τη μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει,
και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.

Κυλάει ο γιος και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:

- "Εχτύπησες αγόρι μου;" ...και κλαίει........





Μου το διάβασε πρώτη φορά η μητέρα μου στα 8 μου χρόνια... έχει τη δύναμη να με συγκινεί και να με κάνει να δακρύζω κάθε φορά που το διαβάζω.
Τότε, δεν είχα καταλάβει το γιατί. 
Με τα χρόνια -η μανούλα μου εν τω μεταξύ είχε ζωγραφίσει ένα πάπυρο σε μουσαμά και το είχε γράψει μέσα,το έχω ακόμα ως φυλαχτό- συνειδητοποίησα το γιατί. 
Μάνα δεν είμαι, αλλά ένιωσα τη ΔΥΝΑΜΗ της αγάπης της μάνας που όσο και να τη χτυπάει το παιδί εκείνη κλαίει για κεινο και ανησυχεί μην πονέσει. 
Την έζησα στην πράξη αυτή την αγάπη-θυσία από τη δική μου ΜΑΝΑ και μπόρεσε έτσι να μιλήσει το ποίημα βαθιά στην καρδιά μου. Μέσα στο ποίημα λοιπόν "έβλεπα" τη δική μου μαμά!
 Αναρωτιέμαι, όταν κάποια στιγμή θα κάνω δικά μου παιδιά, θα έχω τόσο έντονη την προσφορά και τη θυσία που "γεννάει" η αγάπη της μάνας;

Αφιερωμένο σε όλες εκείνες τις μανούλες που έθαψαν πολλά από τα δικά τους "θέλω" για να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους!

Καθότι καινούργια, συγχωρέστε μου τα όποια λάθη (δεν έχω ιδέα ακόμα από το blogging και πως αυτό λειτουργεί κάθε συμβουλή ευπρόσδεκτη).