Εχω μείνει "πίσω" και μ'αρέσει

Γιατί έχω μείνει πίσω; 

Γιατί αγαπώ την παράδοση, και ας χαρακτηρίζομαι από κάποιους οπισθοδρομική;

Γιατί εκτιμώ περισσότερο τους «τότε» Έλληνες από τους «τώρα»;

Μικρότερη, από το γυμνάσιο μέχρι και το τέλος της σχολικής φοίτησης πήγαινα χορευτικό, αλλά παρόλ’αυτά δεν μου άρεσε να ακούω παραδοσιακά, παρά μόνο όταν χόρευα σε παραστάσεις.

Όταν όμως τα άφησα όλα πίσω μου και μπήκα στον επαγγελματικό στίβο, τότε άρχισε να μου λείπει η επαφή μου με την παράδοση, έστω και αυτή η «πλατωνική» σχέση που είχα μαζί της.

Δυστυχώς όσο και αν προσπάθησα στην Αθήνα και αργότερα στη Θεσσαλονίκη που έμενα, δεν μπορούσα λόγω ωραρίου να ακολουθήσω κάποια μαθήματα ξανά παραδοσιακού χορού και τώρα που γύρισα πίσω, επίσης το ίδιο.

Μεγάλη η απογοήτευση που ένιωθα και νιώθω, αλλά το προσπερνάω.

Δεν ξέρω πότε ακριβώς άρχισε να μου αρέσει ως άκουσμα, ως τρόπος διασκέδασης, η δημοτική μουσική.

Θυμάμαι σκηνές με πρωταγωνίστρια εμού της ιδίας, να καθαρίζω το σπίτι (συνήθως βράδυ με έπιανε η λόξα) και να έχω τέρμα τα τσάμικα και τα συρτά και πότε πότε, έχοντας πάντα το σφουγγαρόπανο στο χέρι να ρίχνω και καμιά στροφή, αλλά υπήρχαν και φορές που από το άκουσμα ενός τραγουδιού…

 Μια κοπέλα νέα, με το κεφάλι μέσα στα χέρια της, να προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυα-ποτάμι που έτρεχαν πλέον από τα μάτια της γκρεμίζοντας τα θεμέλια της ηρεμίας, να προσπαθεί να πετάξει από την καρδιά τις θύμισες που της ξύπνησε εκείνο το τραγούδι, που μιλούσε για ένα πουλάκι ξένο, μακριά από αγαπημένους ανθρώπους, μακριά από το σπίτι της, τη γειτονιά της, να αλλάζει μόνη το χρόνο χωρίς να έχει έναν άνθρωπο δίπλα της, να της πιάνει το χέρι και να της ευχηθεί «καλή χρονιά» και όταν το τηλέφωνο χτυπούσε και η αναγνώριση έγραφε «σπίτι» ένας κόμπος έφραζε το λαιμό και δεν μπορούσε να βγάλει μιλιά «Χρόνια πολλά» ψιθύριζε μέσα από τα αναφιλητά της. Μόνο τα τραγούδια την έκαναν να αναθαρρήσει. Τραγούδια που της κρατούσαν συντροφιά τις δύσκολες ώρες, τραγούδια που της έφερναν κάποιες φορές δάκρυα στα μάτια, αλλά μιλούσαν για αλήθειες που έζησε ο λαός της και εκείνη αγαπούσε από μικρή τις αληθινές ιστορίες, γιατί είχαν αληθινό συναίσθημα σε κάθε λέξη και όχι αποκυήματα φαντασίας.

Σαν σήμερα...

Θα ήθελα να γράψω μια σούπερ ουάου ανάρτηση και να αφηγηθώ με ωραίους στολισμούς και κορδέλες την ημέρα τούτη που κλείνω αισίως τα 34!

Μα θα ήταν υποκρισία και δεν έχω μάθει να υποκρίνομαι.

Γεννήθηκα πριν 34 χρόνια, ανήμερα του Σταυρού, μετά βασάνων και κόπων, αφού παίδεψα για 9 μήνες και κάτι την μάνα μου, και αφού την ανάγκασα να πηγαινοέρχεται στο παζάρι των Τρικάλων που ήταν απέναντι από την κλινική και άνοιγε – εξακολουθεί να  ανοίγει ακόμα δηλαδή- ανήμερα του Σταυρού.

-Κάνε βόλτες, αργεί να πέσει ακόμα το παιδί, επέμενε ο γιατρός.

Και δωσ’ του η έρμη μάνα, 20 χρονών κοπέλα υποβασταζόμενη από τη μάνα της και την πεθερά της, να κόβει βόλτες στο παζάρι να κατέβει ένα παιδί που όλα έδειχναν, δεν ήθελε να βγει.

Μα βγήκε το σκασμένο.

Θυμάμαι κοίταξα το ρολόι και ήταν 9:20μμ και σκέφτηκα «νωρίς είναι ακόμα» ;Ρ

Θα ήθελα να πω πόσο μου αρέσουν τα γενέθλια και οι γιορτές και οι τούρτες αλλά θα πω ψέματα. Γιατί ίσως είμαι από τους λίγους ανθρώπους που δεν τους κάνει κέφι. Και όχι ότι έχω πρόβλημα με την ηλικία, τη λέω και δεν με πειράζει καθόλου που μεγαλώνω.

Άλλωστε μεγαλώνοντας μου αρέσω περισσότερο, να μην το πω;

Ίσως με συγκινούσαν τα γενέθλια μέχρι τα 10 μου χρόνια. Η μαμά συνήθιζε να μου κάνει γενέθλια με όλα τα κομφόρ-τούρτες, αναψυκτικά, γαριδάκια, πίτσες, πατάτες τηγανητές, και πολλά πολλά παιδάκια. Αλλά μεγαλώνοντας δεν ξέρω πως και γιατί κάτι άλλαξε μέσα μου, δεν το θεωρούσα ότι ήταν κάτι σπουδαίο. Μου έλεγαν χρόνια πολλά και όλα τα συναφή και εγώ έλεγα οκ! δεν τρέχει τίποτα.

Μου  έλεγαν και μου λένε, ακόμα και σήμερα, ανοίγει το παζάρι τον Τρικάλων πάμε; Και γω απαντάω όχι, και τους φαίνεται κουλό που ένα παιδί που γεννήθηκε στο παζαράκι, που η μάνα του έκοβε βόλτες στους πάγκους και όλοι θεωρούσαν ότι δεν θα μαζεύεται από τα πανηγύρια, δεν θέλει να ακούσει για παζάρια και λαϊκές.

Φρικάρω και μόνο στην ιδέα!

Ένα παιδί που γεννήθηκε στα παζάρια, αλλά είναι «γεννημένο» για σαλόνια (χεχεχε)- σιγά μωρέ πως κάνεις έτσι; Να μην πω και γω κάτι να ευθυμίσουμε;

Και φτάνει η πολυπόθητη μέρα που όλοι τη θυμούνται και που εγώ δεν θέλω να σκέφτομαι. Γιατί;

Γιατί κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, ίσως επειδή μου το θυμίζουν όλοι ότι μεγαλώνω, κάνω τον απολογισμό μου. Τι κατάφερα, τι δεν κατάφερα, τι επέλεξα να πάρω μαζί και γιατί άφησα πίσω ότι επέλεξα να παρατήσω.

Και συνήθως ο απολογισμός βγαίνει κατά μου.

Με ρίχνει μόνο για εκείνη την ημέρα. Όλες τις υπόλοιπες που τον κάνω επίσης αντλώ δύναμη από τον ίδιο μου τον εαυτό και συνεχίζω.

Εκείνη την ημέρα, ετούτη την ημέρα όμως, δεν μπορώ να αντλήσω την ίδια δύναμη και μια μελαγχολία με συντροφεύει ακόμα και στο γιορτινό τραπέζι που οι δικοί μου με πολύ αγάπη μου αποδίδουν τιμές και δώρα!

Πως πέρασαν τόσα χρόνια και δεν το πήρα χαμπάρι! 

Σαν χτες θυμάμαι που ήμουν παιδί, θυμάμαι να παίζω μπίλιες κάτω από το σπίτι στις αλάνες και τη μαμά να βγαίνει στο μπαλκόνι και να ωρύεται για να την ακούσουμε και να μαζευτούμε σπίτι.

Σαν χτες ήταν που τέλειωσα το σχολείο, που, που, που

Και μόνο ετούτη τη μέρα συνειδητοποιώ πόσο μεγάλωσα! Τόσα χρόνια κύλησαν σαν νερό και γω νιώθω τον εαυτό μου ακόμα παιδί, με τα ίδια όνειρα (αυτό που το πας; Να μην έχω πραγματοποιήσει τα μεγαλύτερα όνειρά μου ακόμα!)με τα ίδια συναισθήματα (άντε να μην με αδικώ όχι ακριβώς τα ίδια, είναι λίγο πιο ώριμα τώρα) στον ίδιο τόπο (δεν το περίμενα ποτέ να γυρίσω πίσω).

Και όλα αυτά τα παθαίνω ανήμερα των γενεθλίων μου, δηλαδή 1 μέρα το χρόνο. Τις υπόλοιπες 364 είμαι φυσιολογική. Έτσι νομίζω δηλαδή!

Πφφφφ, εδώ δεν μπορώ να με καταλάβω εγώ που με ξέρω τόσα χρόνια, τι περιμένω; να καταλάβεις εσύ, το κουβάρι που προσπαθώ να ξετυλίξω μα όλο τυλίγεται;

Μη μου δίνεις και πολύ σημασία, νομίζω αύριο θα είμαι και πάλι φυσιολογική, όσο θεωρώ ότι είμαι δηλαδή (χιχιχιχιχι).

Υ.Γ1: Σε γενικές γραμμές καλά περνάω στα γενέθλια μου, μόνο τούρτα δεν σβήνω πια, κατά τα άλλα και τα δωράκια μου παίρνω και τις ευχές και τις εξόδους μου κάνω, αλλά να! Είναι αυτό το κάτι που λείπει και ειδικά αυτή την περίοδο, και ειδικά τον τελευταίο καιρό που δεν είμαι και στα καλύτερά μου. Και όπως λέει και η  φίλη μου η Ανδρομέδα και πολύ ΜΕ αρέσει (να το πω και σαλονικιώτικα) με πιάνει εκείνη η «αρχοντική μελαγχολία».

Υ.Γ2: Άλλα ξεκίνησα να λέω και αλλιώς κατέληξα, Πως το κάνω αυτό κάθε φορά ε;

 

Αυτό το τραγούδι, ερμηνευμένο από τη Χαρούλα, μου το αφιέρωνε ο αδερφός μου κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου όσο ζούσαμε μαζί στην Αθήνα.

Δεν ξέρω γιατί, δεν μου το εξήγησε ποτέ, απλά μου έλεγε ότι όταν το ακούει με σκέφτεται και θεωρεί ότι μου ταιριάζει. 

Κάθε φορά λοιπόν που κάνω τα γενέθλιά μου παρέα με την "αρχοντική μελαγχολία" μου- για να μην ξεχνιόμαστε- το ακούω.

 Αλλά όταν κάνω γενέθλια και είμαι καλά ακούω το εξής:

 τέλειο;;;;;; χαχαχαχαχχαχα

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Αγάπη και χαρά, εγώ ήδη άρχισα να χαμογελώ, πλησιάζει ώρα 00:00, φτου ξελευτερία!!!! :-)))))

Καλό Φθινόπωρο, με τα νέα μου

Καλό Φθινόπωρο και καλό μήνα να έχουμε όλοι μας, με υγεία και πολύ αγάπη.
Χαμόγελο και αισιοδοξία!

Στη ζωή μου η χαρά με τη λύπη διαδέχονται σχεδόν καθημερινά. Δύο έντονα συναισθήματα που χωρίς αυτά δεν έχω μάθει να ζω. Κρατάνε μια χρυσή αλυσίδα, η μια κυρία όμορφη από τη μία άκρη και η άλλη απεριποίητη κλαψιάρα να θρηνά κρατώντας την άλλη άκρη και κατά πως η κάθε μια τραβά πηγαινοέρχομαι και γω σχεδόν ακούραστα- μιλάμε τώρα για τρελό πηγαινέλα- μα δεν βαριέσαι μ' αυτά και μ' αυτά έγινα άνθρωπος αισθηματίας (να μην πούμε και κάτι για να ευθυμήσουμε;).
Στην εβδομάδα που πέρασε είχε τα πρωτεία η κυρία Χαρά, όχι για κάτι ιδιαίτερο αλλά να, για μικρά καθημερινά ευτράπελα.
Καταρχήν μετά από οικογενειακό συμβούλιο και κατόπιν δικής μου και των αδερφών μου (αδερφός-αδερφή) μεγάλης πίεσης, οι γονείς μου πήγαν-μετά από 8 χρόνια- διακοπές για 6 μέρες. Πάντα το οικονομικό και η ριμάδα η κρίση στη μέση, πάντα οι αέναες υποχρεώσεις, πάντα ένα "γιατί" τους έκοβε το δρόμο για ξεκούραση. Και ποιοι; Οι γονείς μου που κάθε καλοκαίρι μας πήγαιναν, όσο ήμασταν μικρά, 2-3 βδομάδες διακοπές στη θάλασσα, στη Γλύφα Φθιώτιδας συγκεκριμένα, που με τα χρόνια έγινε το δεύτερο χωριό μας. Είχαμε παρέα εκεί, πολύ στενούς και καλούς φίλους και δεν θέλαμε ούτε εμείς να πάμε κάπου αλλού όπου θα ήμασταν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.
Τέλοσπάντων ξέφυγα από αυτό που ήθελα να πω (έχω την τάση να λέω πολλά).  Είμασταν λοιπόν ότι οι γονείς έπρεπε να φύγουν για διακοπές. Το έχει ανάγκη κάθε άνθρωπος και όταν του δίνεται η ευκαιρία πρέπει να την αρπάζει. Στην αρχή είχαμε αντιρρήσεις, να τα λουλούδια η μαμά, να ο κήπος ο μπαμπάς, να τα γουρούνια και οι δυο μαζί (ναι καλά καταλάβατε έχουμε γουρουνάκια) μα τίποτε δεν μας πτόησε. Τα λουλούδια θα τα ποτίζω εγώ, λέω στη μαμά, τα γουρουνάκια θα τα πλένω και θα τα ταΐζω το πρωί εγώ και το απόγευμα που εγώ θα δουλεύω, η αδερφή ή ο αδερφός όποιος γύρναγε πιο γρήγορα από τη δική του δουλειά, όσο για τον κήπο, μια βδομάδα δεν χρειάζεται τίποτα, να 'ναι καλά τα πρωτοβρόχια τον πότισαν και στο τέλος της όταν πλέον θα γύριζαν θα μαζεύονταν και τα καλούδια. Έπρεπε να φύγουν γιατί και οι δυο έχουν πρόβλημα με τη μέση και δεν το βάζουν ποτέ κάτω, και επιπλέον θέλαμε να τους δούμε μετά από τόσα χρόνια σκοτούρας και υποχρεώσεων λιγάκι ξένοιαστους.
Αν κάποιος πριν λίγα χρόνια (2-3 δεν βάζω παραπάνω) μου έλεγε ότι εγώ θα τάιζα και θα έπλενα το γουρνοκούμασο θα του λεγα "τρελός παπάς σε βάπτισε" και όμως φίλοι μου το έκανα και αυτό. Έριξα πολύ γέλιο με τις συνομιλίες τους όποτε με έβλεπαν. Ευτυχώς ο πατέρας μου έβαλε πολύ μεράκι στο να φτιάξει το χώρο τους και όλα γινόταν πολύ εύκολα χωρίς να έρχομαι σε άμεση επαφή μαζί τους και χωρίς να λερώνομαι. Πάνε τα παλιά τα χρόνια που έμπαινες μέσα για να τα καθαρίσεις.
Βρε, τα καημένα, καλά τα λένε γουρούνια, μπαίνουν μέσα στην τροφή τους, κοιλιόδουλα καθώς είναι διεκδικεί το καθένα με τον τρόπο του όση περισσότερη τροφή μπορεί. Και επειδή εγώ με τον αδερφό λείπαμε τις περισσότερες ώρες, άρα πόσα αποφάγια να είχαμε δυο άτομα; δεν τους πήγαινα σχεδόν τίποτα άλλο εκτός από πίτουρο και δωσ' του διαμαρτυρίες και γουρουνίσματα. Μέχρι που μια μέρα μαζευτήκαμε στο σπίτι φίλοι, και ότι έμεινε από φρούτα-φλούδες-μακαρόνια κτλ το έριξα....πω πω πω κόντεψαν να με φιλήσουν... το "πλατσ πλατσ" που ακούγεται όταν τρώνε με λαχτάρα δεν λέγεται, μέχρι που ήθελα να βγάλω φωτογραφία ή να τραβήξω βίντεο, αλλά μετά το ξανασκέφτηκα και κάθισα στ'αυγά μου (θα ήταν γουρουνιά...χαχαχαχαχα).
Μα το πιο σημαντικό της όλης εβδομάδας ήταν η επιστροφή τους. Δεν λέγεται πόσο χάρηκα που ξεκουράστηκαν και πέρασαν καλά, αλλά και που επιτέλους κοιμήθηκα λίγο παραπάνω το πρωί, γιατί βλέπετε ξύπναγα να πάω στα γουρουνάκια, πότιζα τα λουλούδια (η μάνα μου έχει άπειρα), καθάριζα και το σπίτι, πήγαινα να ανάψω και τους παππούδες και μετά να γυρίσω να στολιστώ και περιχαρής να πάω για δουλειά.
Ξέχασα να σας πω, πήραν στα μπάνια και τη Μάγια, το 6ο μέλος της οικογένειας.
Η οποία από τότε που γύρισε είναι σαν να προσγειώθηκε απότομα στη σκληρή πραγματικότητα. Δεν της αρέσει πλέον ούτε το χωράφι, που πήγαινε με λαχτάρα λες και πήγαινε βόλτα στην εξοχή,ούτε τα γουρούνια που ακούγοντας τους ήχους τους γάβγιζε και τα έφερνε σε τάξη, ούτε νερό δεν πίνει. Κάθεται παραπονεμένη και φαντάζομαι ότι με τη φαντασία της είναι πάλι στις βουτιές και στις βόλτες στην παραλία. Θα σκέφτεται το έρμο "μου δείξαν τον παράδεισο και τώρα με φέραν πίσω; Άδικο" χαχαχαχαχαχα. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου από το πρωί δεν σηκώνει κεφάλι σας λέω!

Μα έγινε και κάτι που μου χάλασε και λίγο τη διάθεση, αυτό χτες με την ολοκλήρωση της διαδικασίας σήμερα.
Μεγάλωσα όπως πολλές φορές έχω πει μέσα στο πράσινο.
Για να καταλάβετε ακολουθεί μια φωτογραφία που είναι απέναντι ακριβώς από το σπίτι μου, στο οικόπεδο που κάποτε συστεγάζονταν ο πατέρας μου με τα αδέρφια του στην ίδια επιχείρηση (ώσπου να χωρίσουν :-( ).

φώτο 1

 Κάτω από αυτόν τον πλάτανο που βλέπετε (φώτο 1) παίζαμε ως παιδιά, όλη μέρα. Είναι γύρω στα 20 μέτρα το ύψος του και γέρνει- δεν ξέρω κατά πόσο μπορείτε να το καταλάβετε- σαν τον πύργο της Πίζας.

φώτο 2

Ακόμα και στη διπλανή επιχείρηση υπάρχει ένας ακόμα μικρότερος πλάτανος (φώτο 2).

Γενικά το χωριό μου, το οποίο βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού είναι στολισμένο με την ομορφιά της φύσης. Και τα δέντρα είναι που κάνουν το τοπίο πιο όμορφο. Κάποτε ο ασφαλτόδρομος που ενώνει το χωριό μου με τη διπλανή κωμόπολη ήταν από δω και από κει γεμάτος από πλατάνια, φτελιάδες και ένα σωρό πανέμορφα και πανύψηλα δέντρα και το σκηνικό θύμιζε τοπίο από ταινία. Έλα μου όμως που στο βωμό της εξέλιξης και της πρόοδο που έκανε επιτακτική την ανάγκη να φτιαχτούν επιχειρήσεις θυσιάστηκαν όλα και απέμεινε ένας κοινός ασφαλτόδρομος.
Και άντε αυτό έληξε, πριν χρόνια, σήμερα όμως που κόβουμε τα δέντρα αιώνων για να ζεσταθούμε μισό χειμώνα; Αυτό που το πας; Ποιοι εγκληματίες δίνουν τις άδειες και ποιοι αναίσχυντοι κάνουν τις άδειες πράξεις;
Δύο μέρες χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί το έργο της καταστροφής και τεμάχιζαν κομμάτι-κομμάτι. Το μηχανάκι δούλευε από χτες ασταμάτητα και ήταν αυτό που  με ξύπνησε το πρωί  σήμερα. Σηκώθηκα με μαύρη καρδιά. Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Ένα δέντρο που έστεκε εκεί πολλά πολλά χρόνια πριν γεννηθούμε εμείς, που θύμιζε ζωή, οξυγόνο και υγεία έγινε κούτσουρο για τη σόμπα και το τζάκι κάποιων (που δυστυχώς ξέρω ότι έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν ξύλα, όπως πολύ καλά ξέρω πόσο πλεονέκτες, εγωκεντρικοί και αναίσχυντοι είναι).

Και εκεί που ήθελα να γελάσω με τα δικά μου κατορθώματα ως κτηνοτρόφου και τα κατορθώματα που θα μου περιέγραφαν οι γονείς για τη Μάγια (γιατί δυστυχώς βίντεο δεν είχαν μαζί να τραβήξουν) ξαφνικά δεν ήθελα να πω τίποτα.
Η βροχή με έβγαλε από το δωμάτιο και βγήκα έξω να μυρίσω το βρεγμένο χώμα, μα μύρισα πριονίδι από κομμένο ξύλο και ήθελα τόσο να το μοιραστώ!!!!

Οι φωτογραφίες τραβηγμένες από τη βεράντα του σπιτιού μου, ο κομμένος κορμός δεν φαίνεται ούτε κατά το ήμισυ!!!!!!
Πολύ φοβάμαι πως όποιο δέντρο απόμεινε στις άκρες των δρόμων θα γίνει έρμαιο στο στόμα κάποιας ξυλόσομπας για το χειμώνα :-(